De derde CD van Jo’ Buddy is een feit. De man die de sonische hoogstandjes van de pre-war Lo-Fi amplificatie naar ons digitale tijdperk verschoof. Hoe een dobbeltje rollen kan. Nu was het met zijn eerste CD wel leuk om deze prehistorische barre tijden te herbeleven.Met de tweede wilde dat ook nog wel lukken. But enough is enough, vrij vertaald naar het Belgisch heet dat ‘Trop is teveel’. Zestig jaar geleden vonden ze het welletjes om naar die afgenepen en geconstipeerde klanken te moeten luisteren die door de versterkte archtopgitaristen uit die buizenradio’s werden geperst, en men ging op zoek naar fraaier geluid. Zo vond ondermeer ene radiotechnicus luisterend naar de naam Leo Fender de tijd rijp om eens wat resarch op dit gebied te gaan doen en met een specifieke gitaarversterker uit te pakken. Dat was nog voor hij de electrische ‘volle plank’ gitaar uitvond. Zo gezegd, zo gedaan, en niet veel later kwam hij na wat eerdere schuchtere pogingen, voor de pinnen met een pareltje van een ampli die de dag van vandaag nog steeds als referentie fungeert en door vele gitaristen gegeerd en bespeeld wordt. Weg met die krakende ouwe radio’s was de leuze in 1950. Jo’ Buddy dient dus maar enkele jaartjes op te schuiven op de tijdsladder der amplificatie om met een pracht van een Fender Bassman aan de slag te kunnen en aldus onze verwende oortjes wat te soelageren. Wat op zijn eerste albums nog als een novelty kon worden beschouwd, gaat op “Everything’s Gonna Be Alright” na het derde nummer toch een beetje irritant gaan klinken.

Ook op dit album zijn alle nummers aan de fantasie van Jussi Raulamo, dat is Jo’ Buddy’s nickname voor de Finse bevolkingsregisters,  ontsproten. Vele songs zijn eerlijk, simpel en recht voor de raaps leuk en rappeleren aan de ’klare lijn’-stijl zoals we die kennen van Jimmy Reed. “Tina Mae” is in dit opzicht méér dan geslaagd te noemen en nog eens een sleper om op te kwijlen. En very early Rolling Stones qua sfeer krijgen we geserveerd met “Wonderin’ Blues”.

Down Home King III verzorgt drums en percussie op alle nummers, en ook live is dat zo. Hij bespeelt een Gretch Broadkaster drumstel, daar staat hij tenminste mee afgebeeld op de binnenflap van de digipack. Ik heb ze een paar keer aan het werk gezien en het verbaasde me dat er nog zoveel soundcheck aan te pas kwam om die ‘lousy cheap’ sound te verwezenlijken in onze zaaltjes.

Op “Sun’s Shining So Bright” is Little Victor te gast, een prachtig nummer. En op “Zydeco Ball”, ik hoef je niet te vertellen hoe deze klinkt, wordt het duo bijgestaan door de accordionist Veli-Matti Järvenpää. Schitterend. Een aanschaf dringt zich op. En wie nog niets heeft in zijn CD rek van deze rasartiest, vergeet de eerste paragraaf van deze recensie en gaat even grasduinen in de review van zijn vorige album, ergens in deze pagina’s.

witteMVS